Door de emotie aandacht te geven kan de onderliggende gedachte naar boven komen. En kan je alles opruimen wat jou niet meer dient.
Veel mensen die de wet van aantrekkingskracht kennen, zijn “bang” voor het negatieve, uit angst om er juist meer van te krijgen.
Dan wordt het de angst voor de angst... Het wegbewegen van dat nare gevoel.
De onderliggende gedachte, gevoelens en emoties worden dan niet, of minder helder gevoeld.
Het kan blijven door sudderen. En wat is dan “het”.
In mijn werk als coach & praktijkondersteuner GGZ komen mensen vanuit verschillende motivaties in alle kwetsbaarheid hun verhaal delen.
Iedereen is welkom en dat maakt mijn werk ook zo boeiend. Ook tijdens mijn wandelcoaching...willen mensen zo graag "doorlopen', vooruit bewegen, want het stilstaan voelt doodeng. Je kan van alles voelen en ik zeg altijd; "je lichaam wil wel door, altijd vooruit gericht...maar je Ziel hobbelt er nog ergens achter aan". Het vraagt moed om naar het gesudder te luisteren, om ECHT stil te staan.

De afgelopen tijd heb ik in mijn werk alle kanten van de mens mogen meemaken. 
Tijdens de coachsessies heeft niet alleen de client te verduren. Ik heb als coach geleerd om ook te mogen zijn met wat er is. De rauwe waarheid laten zijn voor wat het is. Uit eigen ervaring heb ik mogen meemaken dat emotioneel-en fysiek herstel nooit in een rechte lijn omhoog gaat. 2 stappen vooruit en weer 1 achteruit. Er lijkt geen winst. Lijkt...

Een jongvolwassen meisje die al de helft van haar leven met een diagnose loopt en niet gericht gecoacht is op haar ‘anders denkende brein’ of haar mooie creatieve manier van denken. Het is maar hoe je het uitlegt. Er blijkt zelfs een coach op maat in de buurt te zitten! Ik ben zo blij voor haar dat ik haar bijna wil omhelzen!
Een man op behoorlijke leeftijd, midden in de rouw van zoveel levenservaringen, deelt zijn eenzaamheid...Ik wil hem zo graag koppelen aan mensen, hij laat zich heel graag helpen. Gelukkig! In mijn pauzetijd gebruik ik de ruimte om het netwerk van vrijwilligers in te schakelen.  
Ondertussen wil ik ook nog een patiënt bellen om te checken of thuis niet de pleuris uitbreekt...Ik geef nog wat suggesties en we gaan strijdvaardig op zoek naar een doorverwijsplek waar geen wachtlijst is van 8 maanden. Hij wil zo graag...
Een moeder van mijn leeftijd,  met 2 volwassen kinderen, die er behoorlijk alleen voor staat. De kinderen worden nu groter, de zorg of begeleiding wordt eindelijk minder intensief...maar dan vragen haar ouders om mantelzorg. Ondertussen heeft ze nog een drukke baan, waar ze wel blij van wordt, maar bijna niet meer aankan. Wanneer is het te veel? Wanneer voel je dat er van alles suddert en dat dit niet de oplossing is. En...wat moet je dan? Ze voelt een klik met mij, dus ik heb een ingang. Dat is het halve werk. Of ze nu met regelmaat bij mij gaat processen of graag ook een therapeut wil? Het maakt voor nu niet uit. Iemand trekt aan de bel en voelt een welkom. Iemand wil niet meer het ‘ge-sudder’.
Een jongen, amper uit de puberteit, deelt openhartig zijn verhaal. Pijn, verlies en verdriet maken hem onzeker. Hij voelt dat het suddert...Deze jongen hoort uit te gaan, lol te maken zonder angst voor de angst. Ook hij zit op de kruising. De kruising van pleisters plakken of in de wond kijken.
Een moeder met psychiatrische achtergrond. Ook zij mag haar verhaal delen. Zij leeft vooral in huis, dat geeft haar het meest rust. Wie is dan haar klankbord anders dan haar 2 kinderen? Hoe zou het met die kinderen gaan?
Een volwassen man die zo graag wil werken, maar de fysieke beperking dwingt hem om anders te kijken, anders te gaan leven. 
"Je moet het gewoon accepteren joh"! Dat wordt vaak gezegd door mensen die nooit echt tegenslag hebben gevoeld. Dealen met een ziekte is keihard en rauw. Het is rouwen om wat nooit meer kan zoals je het deed, zoals je zou willen.
De boodschap voelen wat de ziekte jou heeft te zeggen. Ik bekijk het vaak systemisch, en iedere beweging, dus ook stilstaan doet iets met het geheel hoe jij het ervaart.  Deze client aanvaard hulp en dat is de eerste stap!
Een jonge vrouw met een wetenschappelijke sociale baan, een fijn huwelijk, 2 kindjes...Alles voor elkaar maar niet gelukkig, want ze is een KOPP-kind zo blijkt. (Kinderen van Ouders met Psychische Problemen). Ze wil zo graag zich ‘vrij’ voelen. En haar leven lijkt 2 levens...
Maar ergens voelt ze de drang om op haar plek te gaan staan, haar eigen plek zonder het 'moeten' als oude beweging.

Iedereen heeft zijn eigen weg, zijn eigen tempo en keuze welk spoor je wilt bewandelen.
Een ding hebben zij met elkaar gemeen; De moed om (n)iets te doen omdat sudderen diep van binnen rot voelt.
Ondertussen zit ik hier thuis, aan de schrijftafel...is het een rommeltje. Ik zou moeten stofzuigen, rondslingerende spullen vragen hun aandacht. De was ligt symbolisch opgestapeld. Allerlei verschillende notitieblokken markeren mijn diverse werkzaamheden. Ik probeer een focus te voelen, maar het is wel een hoofd, hart en stel handen die daar mee moet dealen. Een lijf...Een Ziel

Ineens ervaar ik liefdevol mijn ‘eigen bagage’. 
Ramen open, muziek aan...Tijd om te poetsen! 

Liefs ©arla