Verlies voelt vaak alsof het niet de bedoeling was.
Alsof ik iets te lang probeer vast te houden, omdat ik bang ben voor de chaos die volgt als ik loslaat.
Het voelt onnatuurlijk — want het druist in tegen mijn diepgewortelde verlangen naar hechting, veiligheid en controle.

En toch weet ik: verlies hoort bij het leven.
Het is een voortdurende cyclus van loslaten, vernieuwen en groeien.
Maar elk jaar weer, als de herfst zich aandient, voel ik die weemoed.
Ik wéét dat de blaadjes gaan vallen en dat er straks weer nieuw groen zal groeien.
En toch...
 

Het lijntje dat breekt

Waarom wil ik dan zo graag vasthouden?
Tot het lijntje bijna letterlijk breekt — en ik juist dán nog harder trek.
Ik duw de palen dieper de grond in, controleer de knopen, verzin oplossingen...
En dan ineens: de rek is eruit.

Het lijntje breekt. Alles valt op de grond.
Het lijkt een chaos, voelt verloren.
Niet alleen de lijn is kapot — ík voel me gebroken, in duizend stukjes.

Dan wordt het stil in mij.
En in die verstilling schuilt de kracht van het moment.
Een nieuwe ordening ontstaat, vanzelf.
Ik kijk toe, moe maar open.
En wat op de grond ligt, blijkt iets nieuws te tonen — een ander beeld, een andere energie.
Het moment waarop ik niet langer kleef aan de teleurstelling, maar me openstel voor wat er nú is.
 

De drang naar houvast

Wat drijft mij in die eindeloze behoefte aan zekerheid en verbinding?
Die neiging om koers te willen houden, zelfs als het stormt?
Soms blijkt dat houvast een schijnwerkelijkheid — of erger, een rampkoers.
Dan kom ik er nét te laat achter dat ik vasthoud aan waarden die ik mezelf heb opgelegd.

Ai… dat is mijn ego.
Het wil er iets van maken, ergens gelijk in hebben, iets behouden.
Zoals Konijn in Winnie de Pooh: overtuigd van hoe het hoort.
Terwijl Pooh-beer, met zijn kleine beetje verstand, gewoon leeft in het NU.
Een honingzoete manier van zijn — zonder oordeel, zonder weerstand.

Pooh verdwaalt onderweg naar het verjaardagsfeest van Knorretje.
Hij krijgt honger, gaat zitten en snoept rustig van zijn honing.
Bij aankomst schenkt hij een leeg potje met een ballon erin — en Knorretje voelt zich vereerd.
Wat een les in eenvoud en overgave.
 

Mijn honinginterventie

Mijn eigen honinginterventie is een mantra die me helpt omgaan met verandering.
Een innerlijk zinnetje dat ontstaat terwijl ik wandel door het naar humus geurende herfstbos.
Tussen de kleuren van vallend blad, waar ik mijn gevoelens en gedachten eens flink kan opschudden.

De frisse wind prikt in mijn wangen, ik voel de eerste kou.
Ik verheug me al op een warme pitstop: een mok chocolademelk met een royale dot slagroom.
Nog even doorstappen — maar oempf, het wordt snel donker.
Oh ja... het is herfst.

Thuis pel ik mij af... handschoenen, muts en sjaal en trap mijn modderige schoenen uit. En last but not least...die "zware jas"uit.
Als een licht veertje daal ik neer in de stilte.
En dan voel ik ruimte.
 

De zachtheid van loslaten

Ruimte om te begrijpen dat vasthouden menselijk is.
Dat het oké is om het even niet te weten — als een herfstblaadje dat nog nét aan de tak blijft hangen.
Ik weet dat het zal vallen.
En in dat weten, kan ik oefenen in zachtheid en geduld.

Ik mag vertrouwen op de natuur en haar belofte.
Niet meer denken in winnen of verliezen, maar in meebewegen.
Verlies omarmen als iets natuurlijks, iets dat mij verandert.

Door verlies toe te laten, leer ik omgaan met onzekerheid en angst.
En precies daar ontstaat een diepere waardering voor wat wél is.
Voor de momenten van licht, van liefde, van winst.

Dat is pure winst.

Mijmerend zak ik weg in een non-dualistisch gevoel van alleen maar zijn.
Was het maar altijd herfst…
(of is dat alweer de volgende kleefkracht van- het niet willen veranderen;-))

Liefs ©arla

okt. 2025